" Το να είναι κανείς σκληρός στη ζωή δεν είμαι απο μόνο του κακό πράγμα. Τώρα όμως που κοιτάζω κριτικά το παρελθόν βλέπω ότι είχα εθιστεί σ'αυτή τη δύναμη και ποτέ δεν είχα προσπαθήσει να καταλάβω όσους δεν την είχαν. Είχα συνηθίσει να είμαι τυχερή και δεν καταλάβαινα όσους ήταν λιγότερο ευνοημένοι απ΄την τύχη.
Είχα συνηθίσει να είμαι υγιής και δεν μπορούσα να καταλάβω τον πόνο όσων δεν ήταν. Όποτε έβλεπα κάποιον να υποφέρει, κάποιον που τον είχε παραλύσει η πραγματικότητα, θεωρουσα ότι ήταν αποκλειστικά και μόνο δικό του σφάλμα - απλώς δεν προσπαθούσε αρκετά. Οι άνθρωποι που διαμαρτύρονταν ήταν απλώς τεμπέληδες .
Η άποψή μου ήταν ακλόνητη και πρακτική, αλλά της έλειπε η ανθρώπινη ζεστασιά. Και κανείς απ΄όσους με περιέβαλαν δεν μου το επισήμανε αυτό..."
Χωρίς να πώ λέξη, έβαλα το χέρι μου γύρω απο τον ώμο της Μίου. Δεν μπορούσα να βρώ τα κατάλληλα λόγια,γι'αυτό και την κράτησα απλώς στην αγκαλιά μου.
Είμαι ερωτευμένη με την Μίου.Με την Μίου αυτής της πλευράς, εννοείται.Όμως αγαπάω και την Μίου της άλλης πλευράς με την ίδια ένταση.
Τη στιγμή που μου περασε απο το μυαλό αυτή η σκέψη ήταν σαν να άκουγα τον εαυτό μου να χωρίζεται στα δύο, μ'ένα ηχηρό κρακ. Λες και ο διχασμός της Μίου είχε ανοίξει μια ρωγμή που μ'έκοψε κι εμένα στα δύο.Η αίσθηση ήταν συγκλονιστική και ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε για να την πολεμήσω.
Παραμένει ωστόσο ένα ερώτημα . Εάν αυτή η πλευρά όπου βρίσκεται η Μίου δεν είναι ο πραγματικός κόσμος - εάν αυτή η πλευρά είναι στην πραγματικότητα η άλλη πλευρά - , τι συμβαίνει τότε μ'εμένα, το πρόσωπο που μοιράζεται τον ίδιο χωροχρόνο μαζί της;
Ποιά ακριβώς είμαι εγώ ;
" Σπούτνικ Αγαπημένη", Haruki Murakami (2008)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου