Homo Urbanus (ιούλιος 09)

(Homo Homini Lupus...)

Έτοιμη σχεδόν ν'αποκοιμηθώ πάνω στο γραφείο μου και αναπολώ στιγμιότυπα των ημερών, απο περασμένα καλοκαίρια - άλλοτε με νοσταλγική δι'αθεση κι άλλοτε εκνευρισμένη που όλα έχουν αλλάξει τόσο πολύ , μα κι όλα μένουν τα ίδια και απαράλλαχτα.
Δεν βλέπω την ώρα που θα μπώ σ'ενα καραβι να με ξεβρασει κάπου στ'ανοιχτά της Μήλου, να σαπίζω όλη μέρα σε κάποια ξεχασμένη - απο τον Χώροχρόνο - παραλία, με το Έτερον μου Ήμισυ συντροφιά να ατενίζουμε το άπειρο.

eryn, 2008

Πόσο θυμώνω με τους ανθρώπους που βιώνουν αυτή την εποχή με την αδιαφορία της βαρεμάρας.Να περιφέρονται μ'αυτή την κατσουφιά απο το πρωί μέχρι το βράδυ απο την παραλιακή μέχρι το Γκάζι.
Κι αυτό το Γκάζι...όλοι έχουν γίνει πλέον 'Γκαζικοί' (αναρωτιέμαι τρυφερά αν αυτό σημαίνει πως όλοι ξαφνικά γίναν και gay friendly) να εκτονώνουν τα μικροαστικά τους απωθημένα κι αυτή τη σχέση μίσους-πάθους που έχουν προς ετούτη την πόλη.

Φυλές και υποκουλτούρες να συγκρούονται στην πίστα του socialising και την αναγνωρισιμότητα του facebook, σαν απολιθώματα του ίδιου τους του εαυτού.
Ας ξεχαστούμε λίγο απ'όλους και όλα...