Η Αγάπη Πέθανε...τη θάψαμε στον κήπο μας....

Αγαπημένο μου ημερολόγιο ,

άλλη μια καλοκαιρινή νύχτα μετράει λεπτά στο ρολόι μου, αυτοκίνητα στην παρακάτω λεωφόρο, σκέψεις στο βυθό του μυαλού μου και κρυφές λεπτομέρειες ολόγυρά μου που θα προτιμούσα να είχα πάψει να παρατηρώ...Αγγίζοντας πλέον την τρίτη δεκαετία της ζωής μου , μπορώ να έχω μια ξεκάθαρη εικόνα όσων συμβαίνουν γύρω μου. Χωρίς ρομαντικά φίλτρα "επί της οθόνης" , μακρυά απο βαρύγδουπες υποσχέσεις, συμπλέγματα και αποτυχημένες καταστάσεις, πέρα απο πρόσωπα που πλήγωσαν και πληγώθηκαν στο περασμά τους.

Με λύπη σκέφτομαι τα λόγια μιας φίλης που περιέγραφε τη μακροχρόνια σχέση της... " αμα δε δώσεις δεν παίρνεις.." κι αναλογίζομαι πόσο θλιβερό να δίνεις για να πάρεις και πόσο ακόμη πιο άσχημο να περιμένεις να πάρεις κάτι ως ανταμοιβή, αντί να το βάλεις στα πόδια απο χαρά που έδωσες κάτι (έστω λίγο) κι ας μη γυρίσεις ποτέ ξανά.

Πάντοτε πίστευα πως δεν είμαι φτιαγμένη για σχέσεις , ακόμη πιο πολυ πίστευα πως δεν είμαι φτιαγμένη για την κοινωνία των ανθρώπων.Με σπρώχνουν ολοένα και πιο μακρυά.Κι ακούγονται τόσο κλισέ κι αλλοπαρμένα όλα αυτά, δεν προκαλούνε καν το ενδιαφέρον.




Κι όμως...
η Αγάπη, η αληθινή αγάπη πέθανε...χάθηκε σε αναπάντητες κλήσεις, ανεμοσκορπίστηκε σε ηχηρά μα αργοπορημένα λόγια, θαλασσοδάρθηκε σε νύχτες ξεχασμένες κι επιδερμικές αναμνήσεις...πληγώθηκε σε δευτερόλεπτα συνειρμών και αφού ολοκλήρωσε το μαρτυρικό της ταξίδι,ξεψύχησε μέσα στην ίδια την αυλή των 'θέλω' μας.

Η Αγάπη ξεπεσμένη απο το βάθρο στο οποίο την είχαμε ανυψώσει ξεχάστηκε απο όλους ,ίσως μόνο οι τρελοί να την θυμούνται πια με γλυκειά νοσταλγία και εύχονται να τη ζήσουν πάλι κάποτε, έστω για μια μοναδική στιγμή...Αμήν.