Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Photo - Synthesis (μέρος τρίτο)



Συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει στο τε
λευταίο άρθρο, ένα απο τα χαρακτηριστικά της φωτογραφικής δημιουργίας είναι η ανάγκη μοναξιάς και προσωπικής έκφρασης. Και για τον φωτογράφο , η σχέση του με τις εικόνες που συνθέτει πάντοτε είναι αμφίδρομη με την ιδιοσυγκρασία του, καθότι με αυτόν τον τρόπο αποτυπώνει με την προσωπική του σφραγίδα οτιδήποτε βιώνει γύρω του.

Απο την άλλη πλευρά, η διαρκής φωτογραφηση των πάντων, είναι για τον καλλιτέχνη ένας συνεχής διανοητικός ξεπεσμός. Κινήσεις , τυχαίες , νευρικές και ασύνδετες. Τα γεγονότα της ζωής του του φωτογραφου μ'αυτον τον τρόπο υποβάλλονται σε μια φωτογραφική τυραννία.
Πολλοί αναρωτιούνται , ποιά τα όρια στην σύγχρονη τέχνη ; ...ποιά είναι αυτή η διακριτική γραμμή που ξεχωρίζει το σωστό απο το λάθος , το υπερβολικό απο το ισορροπημένο ; Ισως εκεί να βγαίνει στην επιφάνεια, το ρίσκο....Η ευκαιρία που πρέπει ο φωτογρ. ν'αρπάξει για μια σωστά και ώριμα 'πλαισιωμένη' αυθόρμητη στιγμή , που θα εικονογραφήσει μια δική του πραγματικότητα, εκείνη της ιδιαίτερης στιγμής που αποθανάτισε.




Οταν μια φωτογρ. είναι σημαντική και πολυσύνθετη, αποτέλεσμα θα έχει να μην μπορούμε να την περιγράψουμε και πολλές φορές κι ο ίδιος ο κριτικός να γυρνάει γύρω απο ένα σημείο αναφοράς που πιθανότατα να μην αγγίξει και ποτέ.
Είναι βέβαια πάντοτε πιο εύκολο να πείς γιατι μια φωτογρ. είναι κακή παρά γιατί ειναι καλή.Η ίδια η εικόνα περιγράφει τον εαυτό της, χωρίς να αφήνει περιθώρια περαιτέρω επεξήγησης, εφόσον θα 'μιλάει' απο μόνη της.

Σε μια φωτογρ. μόνο με προσοχή μπορούμε να παρατηρήσουμε τις αδυναμίες μα και τις αρετές της, ώστε να ξεφύγουμε έτσι απο την επιφάνεια της. Άλλωστε η τέχνη δεν κρύβει τίποτε, ούτε χρησιμοποιεί κώδικές αποκλειστικά για μυημένους , εκτός αν ο ίδιος ο καλλιτέχνης θέλει με συγκεκριμένα σύμβολα ναγίνει αρεστός σε κάποιο ιδιαίτερο κοινό και να μεταφράζει ο ίδιος το έργο του, πράγμα το οποίο για κάθε γνήσιο δημιουργό θεωρείται φυσικά παρακινδυνευμένο και ύποπτο.





Βέβαια, μια εύλογη απορία θα ήταν κατα πόσο ο καλλιτέχνης δημιουργεί μόνο για τον εαυτό του. Δεν πιστεύω πως υπάρχει καλλιτ. που δεν στρέφεται έστω και κατα την άγνοια του σε κάποιο κοινό.Πάντα υπάρχει ένα κοινό για κάθε καλλιτέχνη, έστω αν αυτό ειναι άλλος ένας άνθρωπος μοναχά.
Εκείνο το οποίο είναι αξιοθρήνητο , είναι να βλέπεις έναν καλλιτέχνη να αφήνει την επιθυμία του για ενα μεγαλύτερο κοινό να γίνεται στόχος και αυτοσκοπός της δημιουργίας του. Το έργο παύει να είναι προσωπικό, αφού τα προσωπικά κριτήρια έχουν αποκατασταθεί.

Μια απο τις αγαπημένες μου φρασεις καλλιτεχνών είναι εκείνη του Andre Malraux "ξέρετε γιατι χαμογελάει η Τζοκόντα; Γιατί όσοι της έχουν βάλει μουστάκια κάποια μέρα θα πεθάνουν΄...' Μ'αυτή τη φράση μας δίνει να καταλάβουμε το αέναο της τέχνης και το πώς αυτή κινείται γύρω μας στον χωροχρόνο.
Μπορεί να μας πάρει λίγα δεύτερόλεπτα να καταστρέψουμε μια φωτογραφία , έναν πίνακα ζωγραφικής , ένα γλυπτό ή ένα κομμάτι χαρτί που πάνω του γράφτηκε κάποιο ποίημα...εκείνο όμως που έχει αποτυπωθεί μέσα μας μετά την επαφή με αυτό το δημιούργημα, αυτό δεν μπορεί να το καταστρέψει κανείς και αυτή είναι η δύναμη της τέχνης, αυτή είναι η εξουσία που ασκεί πάνω στον άνθρωπο.




Δεν υπάρχουν σχόλια: