(άτιτλο )

Το φώς μοιράζει αναρθρες κραυγές ,

πιο πέρα απο τον άνθρωπο .

Γιατί η ζωή θυμώνει

και ο βυθός των ονείρων

δεν είναι πανάκεια.

Το σώμα ανάμεσα στους πάγους ,

το σέρνουν στην άβυσσό τους

σαν Εκτορα λατρευτό .

Αναποδογύρισαν οι διαστάσεις ,

μίκρυνε ο ορίζοντας ,

η μέρα τελειώνει χωρίς φίλους.

eryn , 2004

This could be the last train....

"Pelicule" by Krunoslav Pticar

Η Σπασμένη Πολυθρόνα...

"Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι
σε μια αλάνα μέσ' στη μέση του χειμώνα

Έβλεπα έτσι από μπροστά μου να περνάνε
κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια
Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια
μέσ' στην ομίχλη, το καραβάνι

Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει
το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει:
''το πιο ωραίο
το πιο ωραίο
το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι"

Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία
ένα απόγευμα, που είχε λιακάδα
Όλη η Μεσόγειος μια παραλία
μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα

Τα μαλλιά της είναι άσπρα, το μαντήλι
είναι λευκό, μα η ματιά της είναι μαύρη
Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει
στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι

Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα
αλλά και ο ταύρος τώρα πια παραπατάει
Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα
το πλήθος όρθιο, χειροκροτάει

Μέσ' στην αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη
να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος
ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι
πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος

Ο ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει
όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι
Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει
τη χαιρετάει, θα τον πετύχει

Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος
Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και 'κείνος

Και βλέπει από μπροστά του να περνάει
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι
Αυτό το βέλος απ' την καρδιά του
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει

Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι
σε μια αλάνα μέσ' στη μέση...

...μέσ' στη μέση του χειμώνα"

υ.γ : τόση αγάπη για ένα τόσο απλό τραγούδι...
έτσι, για να μην ξεχνάμε πως να τραγουδάμε τα όνειρά μας.

Η Αγάπη Πέθανε...τη θάψαμε στον κήπο μας....

Αγαπημένο μου ημερολόγιο ,

άλλη μια καλοκαιρινή νύχτα μετράει λεπτά στο ρολόι μου, αυτοκίνητα στην παρακάτω λεωφόρο, σκέψεις στο βυθό του μυαλού μου και κρυφές λεπτομέρειες ολόγυρά μου που θα προτιμούσα να είχα πάψει να παρατηρώ...Αγγίζοντας πλέον την τρίτη δεκαετία της ζωής μου , μπορώ να έχω μια ξεκάθαρη εικόνα όσων συμβαίνουν γύρω μου. Χωρίς ρομαντικά φίλτρα "επί της οθόνης" , μακρυά απο βαρύγδουπες υποσχέσεις, συμπλέγματα και αποτυχημένες καταστάσεις, πέρα απο πρόσωπα που πλήγωσαν και πληγώθηκαν στο περασμά τους.

Με λύπη σκέφτομαι τα λόγια μιας φίλης που περιέγραφε τη μακροχρόνια σχέση της... " αμα δε δώσεις δεν παίρνεις.." κι αναλογίζομαι πόσο θλιβερό να δίνεις για να πάρεις και πόσο ακόμη πιο άσχημο να περιμένεις να πάρεις κάτι ως ανταμοιβή, αντί να το βάλεις στα πόδια απο χαρά που έδωσες κάτι (έστω λίγο) κι ας μη γυρίσεις ποτέ ξανά.

Πάντοτε πίστευα πως δεν είμαι φτιαγμένη για σχέσεις , ακόμη πιο πολυ πίστευα πως δεν είμαι φτιαγμένη για την κοινωνία των ανθρώπων.Με σπρώχνουν ολοένα και πιο μακρυά.Κι ακούγονται τόσο κλισέ κι αλλοπαρμένα όλα αυτά, δεν προκαλούνε καν το ενδιαφέρον.




Κι όμως...
η Αγάπη, η αληθινή αγάπη πέθανε...χάθηκε σε αναπάντητες κλήσεις, ανεμοσκορπίστηκε σε ηχηρά μα αργοπορημένα λόγια, θαλασσοδάρθηκε σε νύχτες ξεχασμένες κι επιδερμικές αναμνήσεις...πληγώθηκε σε δευτερόλεπτα συνειρμών και αφού ολοκλήρωσε το μαρτυρικό της ταξίδι,ξεψύχησε μέσα στην ίδια την αυλή των 'θέλω' μας.

Η Αγάπη ξεπεσμένη απο το βάθρο στο οποίο την είχαμε ανυψώσει ξεχάστηκε απο όλους ,ίσως μόνο οι τρελοί να την θυμούνται πια με γλυκειά νοσταλγία και εύχονται να τη ζήσουν πάλι κάποτε, έστω για μια μοναδική στιγμή...Αμήν.

Broken Frames...

'Fragments of Spaces' by Krunoslav Pticar

Photo - Synthesis (μέρος τρίτο)

Συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει στο τελευταίο άρθρο, ένα απο τα χαρακτηριστικά της φωτογραφικής δημιουργίας είναι η ανάγκη μοναξιάς και προσωπικής έκφρασης. Και για τον φωτογράφο , η σχέση του με τις εικόνες που συνθέτει πάντοτε είναι αμφίδρομη με την ιδιοσυγκρασία του, καθότι με αυτόν τον τρόπο αποτυπώνει με την προσωπική του σφραγίδα οτιδήποτε βιώνει γύρω του.

Απο την άλλη πλευρά, η διαρκής φωτογραφηση των πάντων, είναι για τον καλλιτέχνη ένας συνεχής διανοητικός ξεπεσμός. Κινήσεις , τυχαίες , νευρικές και ασύνδετες. Τα γεγονότα της ζωής του του φωτογραφου μ'αυτον τον τρόπο υποβάλλονται σε μια φωτογραφική τυραννία.
Πολλοί αναρωτιούνται , ποιά τα όρια στην σύγχρονη τέχνη ; ...ποιά είναι αυτή η διακριτική γραμμή που ξεχωρίζει το σωστό απο το λάθος , το υπερβολικό απο το ισορροπημένο ; Ισως εκεί να βγαίνει στην επιφάνεια, το ρίσκο....Η ευκαιρία που πρέπει ο φωτογρ. ν'αρπάξει για μια σωστά και ώριμα 'πλαισιωμένη' αυθόρμητη στιγμή , που θα εικονογραφήσει μια δική του πραγματικότητα, εκείνη της ιδιαίτερης στιγμής που αποθανάτισε.




Οταν μια φωτογρ. είναι σημαντική και πολυσύνθετη, αποτέλεσμα θα έχει να μην μπορούμε να την περιγράψουμε και πολλές φορές κι ο ίδιος ο κριτικός να γυρνάει γύρω απο ένα σημείο αναφοράς που πιθανότατα να μην αγγίξει και ποτέ.
Είναι βέβαια πάντοτε πιο εύκολο να πείς γιατι μια φωτογρ. είναι κακή παρά γιατί ειναι καλή.Η ίδια η εικόνα περιγράφει τον εαυτό της, χωρίς να αφήνει περιθώρια περαιτέρω επεξήγησης, εφόσον θα 'μιλάει' απο μόνη της.

Σε μια φωτογρ. μόνο με προσοχή μπορούμε να παρατηρήσουμε τις αδυναμίες μα και τις αρετές της, ώστε να ξεφύγουμε έτσι απο την επιφάνεια της. Άλλωστε η τέχνη δεν κρύβει τίποτε, ούτε χρησιμοποιεί κώδικές αποκλειστικά για μυημένους , εκτός αν ο ίδιος ο καλλιτέχνης θέλει με συγκεκριμένα σύμβολα ναγίνει αρεστός σε κάποιο ιδιαίτερο κοινό και να μεταφράζει ο ίδιος το έργο του, πράγμα το οποίο για κάθε γνήσιο δημιουργό θεωρείται φυσικά παρακινδυνευμένο και ύποπτο.





Βέβαια, μια εύλογη απορία θα ήταν κατα πόσο ο καλλιτέχνης δημιουργεί μόνο για τον εαυτό του. Δεν πιστεύω πως υπάρχει καλλιτ. που δεν στρέφεται έστω και κατα την άγνοια του σε κάποιο κοινό.Πάντα υπάρχει ένα κοινό για κάθε καλλιτέχνη, έστω αν αυτό ειναι άλλος ένας άνθρωπος μοναχά.
Εκείνο το οποίο είναι αξιοθρήνητο , είναι να βλέπεις έναν καλλιτέχνη να αφήνει την επιθυμία του για ενα μεγαλύτερο κοινό να γίνεται στόχος και αυτοσκοπός της δημιουργίας του. Το έργο παύει να είναι προσωπικό, αφού τα προσωπικά κριτήρια έχουν αποκατασταθεί.

Μια απο τις αγαπημένες μου φρασεις καλλιτεχνών είναι εκείνη του Andre Malraux "ξέρετε γιατι χαμογελάει η Τζοκόντα; Γιατί όσοι της έχουν βάλει μουστάκια κάποια μέρα θα πεθάνουν΄...' Μ'αυτή τη φράση μας δίνει να καταλάβουμε το αέναο της τέχνης και το πώς αυτή κινείται γύρω μας στον χωροχρόνο.
Μπορεί να μας πάρει λίγα δεύτερόλεπτα να καταστρέψουμε μια φωτογραφία , έναν πίνακα ζωγραφικής , ένα γλυπτό ή ένα κομμάτι χαρτί που πάνω του γράφτηκε κάποιο ποίημα...εκείνο όμως που έχει αποτυπωθεί μέσα μας μετά την επαφή με αυτό το δημιούργημα, αυτό δεν μπορεί να το καταστρέψει κανείς και αυτή είναι η δύναμη της τέχνης, αυτή είναι η εξουσία που ασκεί πάνω στον άνθρωπο.

Metropolis

'Metropolis' by Edo

" Έχετε δεί ποτέ πληγή απο σφαίρα να μην ματώνει.. ; "

" Το να είναι κανείς σκληρός στη ζωή δεν είμαι απο μόνο του κακό πράγμα. Τώρα όμως που κοιτάζω κριτικά το παρελθόν βλέπω ότι είχα εθιστεί σ'αυτή τη δύναμη και ποτέ δεν είχα προσπαθήσει να καταλάβω όσους δεν την είχαν. Είχα συνηθίσει να είμαι τυχερή και δεν καταλάβαινα όσους ήταν λιγότερο ευνοημένοι απ΄την τύχη.
Είχα συνηθίσει να είμαι υγιής και δεν μπορούσα να καταλάβω τον πόνο όσων δεν ήταν. Όποτε έβλεπα κάποιον να υποφέρει, κάποιον που τον είχε παραλύσει η πραγματικότητα, θεωρουσα ότι ήταν αποκλειστικά και μόνο δικό του σφάλμα - απλώς δεν προσπαθούσε αρκετά. Οι άνθρωποι που διαμαρτύρονταν ήταν απλώς τεμπέληδες .
Η άποψή μου ήταν ακλόνητη και πρακτική, αλλά της έλειπε η ανθρώπινη ζεστασιά. Και κανείς απ΄όσους με περιέβαλαν δεν μου το επισήμανε αυτό..."

Χωρίς να πώ λέξη, έβαλα το χέρι μου γύρω απο τον ώμο της Μίου. Δεν μπορούσα να βρώ τα κατάλληλα λόγια,γι'αυτό και την κράτησα απλώς στην αγκαλιά μου.
Είμαι ερωτευμένη με την Μίου.Με την Μίου αυτής της πλευράς, εννοείται.Όμως αγαπάω και την Μίου της άλλης πλευράς με την ίδια ένταση.
Τη στιγμή που μου περασε απο το μυαλό αυτή η σκέψη ήταν σαν να άκουγα τον εαυτό μου να χωρίζεται στα δύο, μ'ένα ηχηρό κρακ. Λες και ο διχασμός της Μίου είχε ανοίξει μια ρωγμή που μ'έκοψε κι εμένα στα δύο.Η αίσθηση ήταν συγκλονιστική και ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε για να την πολεμήσω.

Παραμένει ωστόσο ένα ερώτημα . Εάν αυτή η πλευρά όπου βρίσκεται η Μίου δεν είναι ο πραγματικός κόσμος - εάν αυτή η πλευρά είναι στην πραγματικότητα η άλλη πλευρά - , τι συμβαίνει τότε μ'εμένα, το πρόσωπο που μοιράζεται τον ίδιο χωροχρόνο μαζί της;
Ποιά ακριβώς είμαι εγώ ;

" Σπούτνικ Αγαπημένη", Haruki Murakami (2008)

( άτιτλο )

Οταν οι σκέψεις δεν ανήκουν πουθενά

γυρνάς απαλά τον διακόπτη

και ονειρεύεσαι ,

ελπίζεις μέχρι να βρεις πως μπήκες

σε αυτό τον λαβύρινθο.

Να μπορούσα να διαλέξω

μεταξύ των δύο κόσμων

που χωρίζουν την ψυχή.

Δεν υπνωτίζεται το μίσος ,

έφτασε το άυριο - έγινε σήμερα κι αυτό...

New Dimensions

Addicted to Life...

"Out of clear sky" by Jörg Brönnimann

The Cult Corner

- Serial Killers -

( μέρος δεύτερο )

Psycho Killer, qu' est-ce que c'est?!? Ο κόσμος ενός ατόμου που φτάνει στο σημείο να δολοφονήσει και μάλιστα επανηλλειμένα,δεν μπορεί παρά να είναι σκοτεινός και ανεξήγητος.Πρόκειται για ένα κεφάλαιο των σημερινών κοινωνιών που όλο και αυξάνει απο τη δεκαετία του 40 μέχρι και σήμερα.
Λόγω της ασταμάτητης συσσώρευσης πληθυσμών στις μεγαλουπόλεις, των δυσχερειών που έχουν αποκτήσει οι ανθρώπινες σχέσεις και της διαρκούς αλλοτρίωσης που προκύπτει απο όλα αυτά, οι serial killers φαίνεται να ταιριάζουν περισσότερο στο προφίλ των σημερινών κοινωνιών και του ανώνυμου πλήθους των άλλοτε φιλόξενων μητροπόλεων.

Η βασική διαφορά του serial killer απο τον mass murderer ( βλέπε Charles Manson ) είναι πως ο serial κυνηγός έχει κατεξοχήν προσωπικά κίνητρα, γι'αυτό και οι φόνοι γίνονται μεμονωμένα.
Αντίθετα, το κοινωνικό κίνητρο είναι υπόθεση μιας μαζικής δολοφονίας και ο massive κυνηγός εκδικείται το σύνολο (είτε αυτό ειναι κοινωνική τάξη , φυλετική ομάδα, μέρος υποκουλτούρας) του ευρύτερου περιβάλοντος κοινωνικού συνόλου που τον έχει ταπεινώσει, ωθήσει στην αποξένωση και τον έχει γεμίσει με μίσος για την ίδια την υπαρξή του.

Στην περίπτωση του serial killer τα κίνητρα επικεντρώνονται σε ένα άτομο περισσότερο (ρεαλιστικά ή φανταστικά) και ο δολοφόνος προχωράει προς την εξιλέωσή του σκοτώνοντας , ώστε να καλύψει προσωπικές ανάγκες-διαστροφές του ή για να βγάλει απο μέσα του όλα εκείνα που τον καταδιώκουν και τον εξαναγκάζουν να απεχθάνεται τον εαυτό του και τα φαντάσματα που κρύβει μέσα του.




Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει έναν serial killer μέσα στην ανωνυμία του πλήθους , όταν πολλές φορές δεν υπάρχουν φανερές αποδείξεις πως ενα άτομο μπορεί να είναι ή να γίνει κατα συρροήν δολοφόνος ;
Πολλές φορές η λογική επαφή με την πραγματικότητα είναι ένα ύποπτο δείγμα, όπως επίσης και η δυσκολία ενός ατόμου να διεξάγει μια συζήτηση που δεν είναι σε θέση ,για ψυχαναγκαστικούς λόγους, να ολοκληρώσει.Μια προβληματική (από άποψη φυσιολογικότητας) εώς και ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή ίσως να παρουσιάζει άλλη μια πλεύρα αυτών των 'κλειστών' χαρακτήρων.

Πώς όμως ξεφεύγει η ανθρώπινη συνείδηση απο τα όρια της και φτάνει στο σημείο να αφαιρέσει μια άλλη ζωή και τις περισσότερες φορές τόσο αποτρόπαια ;

Δυστυχώς , η σημερινή κουλτούρα και παιδεία μας διδάσκει πώς να κλεινόμαστε στον εαυτό μας σε δύσκολες και πιεστικές καταστάσεις, οι οποίες καλλιεργούν μια ναρκισσιστική και αυτάρεσκη εικόνα του εαυτού μας.
Η κουλτούρα του μοντέρνου αυτού ναρικισσιστικού προτύπου οδηγεί σε καταστάσεις που τονώνουν την επιθετικότητα του 'εγώ' και το πώς μπορεί το Εγώ να επιβληθεί, να κυνηγήσει την πρωτιά και να αρπάξει ευκαιρίες ώστε να εξασφαλίσει την επιτυχία.

Και αυτή η συμπεριφορά προυποθέτει την εκμετάλλευση, κατάχρηση εξουσίας , όπως και παρενόχληση και καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωματων...με λίγα λόγια τουλάχιστον μια κατάσταση ψυχολογικού βιασμού. Καθημερινά , γινόμαστε θύτες και θύματα των ανταγωνιστικών και τελειοθηρικών κοινωνιών που δημιουργήσαμε , καθότι η έννοια 'abuse' ανήκει στο ανθρώπινο γένος εξ΄αρχαιοτάτων χρόνων.




Η τυφλή πραγματικότητα που 'χτίζει΄μέσα του ένας εκκολαπτόμενος serial killer και ο τρόπος με τον οποίο καθημερινά η ίδια η ζωή (αλλά και οι άνθρωποι που την περιβάλλουν) γκρεμίζει αυτό το προστατευτικό κουκούλι , είναι απλώς η σπίθα για μια φωτιά που αργά ή γρήγορα πρόκειται να φουντώσει.
Οι μεγαλομανιακές εκλάμψεις ναρικισσισμού ενός τέτοιου χαρακτήρα μπορούν να περιγραφούν σαν το συναίσθημα του φθόνου σε κατάσταση αμόκ ! Η αυτοπροβολή , η εξουσία που μπορούν να ασκήσουν πάνω στα θύματα τους , η αίσθηση της παρανομίας και του 'ανεξιχνίαστου' που τους καταβάλλουν , όλα εξυπηρετούν εγωμανιακούς μηχανισμούς.

Απο τον Ed Gein μέχρι τον Alexander Pichushkin, πάντοτε υπήρχαν κίνητρα , όσο παρανοικά και σχιζοφρενικά κι ας αποδεικνύονταν . Πάντοτε υπήρχε μια αφορμή στο μυαλό του δολοφόνου, ένας ακραίος συναισθηματικός μηχανισμός που τους ωθούσε στο να σκοτώνουν και να αντλούν ευχαρίστηση απο αυτό.
Φυσικά , η μυθολογία και η παραφιλολογία που δημιουργείται πάντα γύρω απο αυτές τις προσωπικότητες είναι ένα άλλο παρατραβηγμένο θέμα , αλλά σίγουρα η καθεμία περίπτωση ξεχωριστά θα έχει πολλά να μας εξιστορήσει όσον αφορά την κτηνωδία και το μέγεθος της παραφροσύνης που μπορεί να αγγίξει το ανθρώπινο μυαλό...

(στο επόμενο τρίτο μερος - οι αντιπρόσωποι του 'είδους' )

Dr.StrangeLove Vs. Dr.FeelGood

Έπειτα από πολύωρη σύσκεψη η ιατρική ομάδα του Λαβύρινθου, αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέμα του ιού Η1Ν1 influenza , γνωστό και ως 'γρίππη των χοίρων'.
Φτάσαμε αισίως μέχρι το τέλος αυτού του μήνα και ήδη προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για έναν δυναμικό Σεπτέμβρη.
Οι πρώτοι κεραυνοί έχουν φανεί στον ορίζοντα , όσον αφορά την παγκόσμια εξάπλωση του περιβόητου ιού, ενώ οι επιστήμονες αναλογίζονται πιθανές μεταλλάξεις ενόψιν νέας εποχής και γενικής ύφεσης της νοσηρότητας.

Τα κρούσματα της νόσου στη χώρα μας δεν έχουν απειλητικό χαρακτήρα , αν σκεφτούμε πως στη Μεγ.Βρετανία τα νοσοκομεία ήδη αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ανεπάρκειας κλινών για την υποδοχή των νοσούντων της γρίπης.
Δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε σε τι κατάσταση θα βρίσκονται οι αθηναικές κλινικές στα μέσα του φθινοπώρου ή ακόμη χειρότερα και επαρχιακά νοσοκομεία που η υποδομή για τέτοια περιστατικά είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτός ίσως να ειναι και ο μεγαλύτερος εχθρός... η έλλειψη ετοιμότητας για την πρόληψη , αντιμετώπιση και απομόνωση των κρουσμάτων της συγκεκριμένης γρίπης.




Τα ιδιωτικά ιατρεία δεν έχουν λάβει καμμία ιδιάιτερη οδηγία ή εντολή απο το Υπουργείο Υγείας προς στιγμήν και οι περισσότεροι κινούνται και δρούν κατα προσωπική βούληση, προσπαθώντας με ψυχραιμία να ενημερώσουν και τον απλό πολίτη για τα νεότερα απο το 'μέτωπο' του ιού.
Γιατί όλοι μιλούν για θαυματουργά εμβόλια και κάνεις δεν τα έχει δεί ακόμη και ίσως ποτέ να μην τα δούμε (προσωπικά ευχόμενη) να μην χρειαστούν σε κανέναν. Ο πολίτης από την άλλη πλευρά, δυστυχώς δέχεται καθημερινές πλύσεις εγκεφάλου απο τα ΜΜΕ τα οποία αναφέρονται σε εμβόλια και σκευάσματα τα οποία δεν διατίθενται καν ακόμη στη χώρα , διοτί δεν έχουν ελεγχθεί επαρκώς όσον αφορά τις παρενέργειες που μπορεί να παρουσιάσουν σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες του πληθυσμού.

Πολλοί αναφέρονται σε παραγγελίες αντιγριππικών εμβολίων, περί των τεσσάρων εκατομμυρίων απο το Υπουργείο ώστε ένας ικανοποιητικός αριθμός της χώρας να έχει λάβει ανοσοποίηση τουλάχιστον στην εποχιακή γρίπη.
Και πάλι όμως οι απόψεις δυίστανται...όπως όλοι γνωρίζουμε, το αντιγριπικό εμβόλιο που καταφτάνει στα φαρμακεία κάθε Σεπτέμβρη δεν είναι τίποτε άλλο παρα ενα σκέυασμα που περιέχει απομονωμένα στελέχη περσινού ιού της γρίπης. Δεν έχει φτασει η ιατρική ακόμη στο σημείο να αντιλαμβάνεται μηχανισμούς μετάλλαξης των ιών και να τους προλαμβάνει πριν απο το στάδιο εξάπλωσης τους.
Για να μην αναφερθούμε φυσικά και στα οικονομικής φύσεως κίνητρα που προκύπτουν απο κάθε τέτοια πανδημία αφου οι φαρμακευτικές- πολυεθνικές εταιρείες σε τέτοιες κρίσεις αυξάνουν κατα 200 ή και μερικές φορές 500% τα ετήσια έσοδά τους.

Η παγκοσμιοποίηση τελικά φέρει πάντοτε μαζί της αυτό το αίσθημα παγκόσμιου συρμού και καχυποψίας. Ένα σύνδρομο συνομωσίας στο οποίο όλοι έχουμε μέρισμα ευθυνών.
Η χώρα, σαν κλασικός προορισμός καλοκαιρινών διακοπών για πολλούς Ευρωπαίους, θα δεχτεί μέχρι το τέλος της σαιζόν, αρκετά μεγάλο αριθμό τουριστών εκ των οποίων πολλοί μπορεί και να μην γνωρίζουν οτι φέρουν τον συγκεκριμένο ιό.
Το μόνο σίγουρο είναι πως επιβάλλεται η προσοχή όλων μας ωστέ να απομονωθεί το συντομότερο το οποιοδήποτε κρούσμα της γρίπης και να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της καταστασης. ΔΕΝ πρόκεται για έναν ιό που προκαλεί θάνατο σε οποιονδήποτε νοσήσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να επαναπαυτούμε στην άγνοια και την χαλαρότητα του 'δεν θα συμβεί ποτέ σε μας΄.
Το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας είναι η διαρκής ενημέρωση και ετοιμότητα.



Και για να καταλήξουμε στα συμπτώματα του ιού , όπως μιας κοινής γρίππης , ειναι μυαλγίες, ρινική καταρροή , έντονοι πονοκέφαλοι, φωτοευαισθησία, επίσης επίμονος βήχας και φυσικά αδικαιολόγητοι πυρετοί επί τριημέρου που δεν 'εστιάζουν΄σε κάποιο σύστημα ( ανώτερο ή κατώτερο αναπνευστικό).
Όσον αφορά τον εμβολιασμό και τις ομάδες υψηλού κινδύνου είναι κατανοητό πως άτομα που ήδη πάσχουν απο κάποια χρόνια νόσο ή έχουν ευάλωτο ανοσοποιητικό σύστημα (διαβήτης, άσθμα, παχυσαρκία, καρδιακές παθήσεις ) για τον οποιοδήποτε λόγο , χρήζουν άμεσης προτεραιότητας σε εμβόλια όπως του πνευμονιόκοκκου ή της εποχιακής γρίππης.

Δεν τίθεται θέμα πανικού ή εθνικού συναγερμού όπως παρουσιάζονται τελευταία οι συνθήκες εξάπλωσης του ιού, με ψυχραιμία και λαμβάνοντας την κινητικότητα του ιού σοβαρά υπόψην μας, θα κάνει κι αυτός τον κύκλο του και θα ξεπεραστεί , ακόμη κι αν αυτό υποννοεί ότι έχουμε έναν δύσκολο χειμώνα μπροστά μας ...


Dr.FeelGood

Ex Libris (Simone De Beauvoir)

"...Η γυναίκα λοιπόν, δεν διεκδικεί τη θέση της σαν υποκείμενο, γιατί δεν έχει τα ουσιαστικά μέσα να το κάνει, γιατί βιώνει σαν απαραίτητο το δεσμό που την ενώνει με τον άνδρα, χωρίς να αναγνωρίζει την αμοιβαιότητα, και γιατί συχνά ικανοποιείται στο ρόλο της 'Αλλης.
Τίθεται ,όμως, αυτόματα ένα ερώτημα : πώς άρχισε όλη αυτή η ιστορία; Καταλαβαίνουμε το πώς η δυαδικότητα των φύλων , όπως και κάθε διαδυκότητα, κατέληξε σε σύγκρουση. Καταλαβαίνουμε ότι στην περίπτωση που ένας απο τους δύο θα κατάφερνε να επιβάλλει την ανωτερότητα του, η ανωτερότητα θα έπρεπε να οριστεί σαν απόλυτη.

Μένει να εξηγήσουμε το γιατί ήταν ο άνδρας αυτός που κέρδισε τον πρώτο γύρο. Θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει οι γυναίκες τη νίκη - ή θα μπορούσε να μην είχε καταλήξει πουθενά η διαμάχη.
Πώς συμβαίνει αυτός ο κόσμος να ανήκε από πάντα στους άνδρες και μόνο σήμερα να αρχίζουν να αλλάζουν τα πράγματα ; Κι αυτή η αλλαγή είναι άραγε για κέρδος; Θα φέρει ή όχι την ισόνομη διανομή του κόσμου ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες;..."

"Το Δεύτερο Φύλο" (1952) , Simone De Beauvoir

Η πυραμίδα του Χέοπα

Το σχήμα της πυραμίδας αλλά και οι διαστάσεις της κρύβουν πολλές ιδιότητες και πολλά αστρονομικά στοιχειά.

1) Το ύψος της πυραμίδας είναι 147,649 μέτρα και το μήκος κάθε πλευράς. είναι 231,927 μέτρα , διαιρώντας το τετραπλάσιο της πλευράς δηλαδή την περιφέρεια προκύπτει το γνωστό μας π δηλαδή το σταθερό νούμερο που πολλαπλασιάζουμε με την διάμετρο ενός κύκλου για να βρούμε την περιφέρεια του.

2) Το βάρος της πυραμίδας το οποίο είναι 5.273.000 τόνοι με την προσθήκη 15 μηδενικών μας δίνει το βάρος της γης.

3) Ο λόγος της περιμέτρου δηλαδή (4*231,927=927,708) προς το ύψος της πυραμίδας 147,649 μας δίνει 6,283 δηλαδή 2π, όσο και ο λόγος της ακτίνας των πόλων της γης προς την περιφέρεια της.

4) Αν πολλαπλασιάσουμε το ύψος της πυραμίδας με το δέκα και υψώσουμε το γινόμενο στήν 9η δύναμη θα βρούμε την απόσταση γής-ήλιου, δηλαδή 91.837.484.

το σχήμα επίσης θεωρείται ότι δεν είναι τυχαίο σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει έχει διαπιστωθεί ότι σε αυτό το σχήμα υπάρχει μια βιοκοσμική ενέργεια η οποία ευθύνεται για παράδειγμα στην πιο γρήγορη ανάπτυξη ενός φυτού που βρίσκεται μέσα σε αυτή, εν αντίθεη με ένα άλλο ίδιο που βρίσκεται εκτός. επίσης έχει αποδειχθεί οτι συντελεί στήν αφυδάτωση τών κρεάτων

Δύο γάλλοι ερασιτέχνες αιγυπτιολόγοι πιστεύουν ότι βρήκαν το δωμάτιο με τη μούμια του χέοπα, αρκετοί επιστήμονες τους υποστηρίζουν, αλλά οι αιγύπτιοι αρνούνται να τους δώσουν την άδεια για μια τρύπα διαμέτρου 15 χιλιοστών
Η πυραμίδα του χέοπα, εδώ και 4.000 χρόνια, εξάπτει την ανθρώπινη φαντασία. ακόμη περισσότερο αφού ο χέοπας δεν έχει βρεθεί μέσα και αφού δεν υπήρχε τίποτε στον θεωρούμενο θάλαμο του βασιλιά.

Οι δύο γάλλοι, παθιασμένοι με το θέμα και ακούραστοι, δηλώνουν ότι έχουν εντοπίσει κρυφό θάλαμο, που θα μπορούσε να είναι ο ταφικός θάλαμος του μεγάλου αιγύπτιου βασιλιά. O Ζιλ Ντορμιόν και ο Ζαν Ιβ Βερντίρ, πεπεισμένοι ότι έχουν λύσει το μέγα μυστήριο της πυραμίδας, λένε ότι υπάρχει θάλαμος ανεξερεύνητος κάτω από τον θάλαμο της βασίλισσας.

Αυτό κανονικά δεν θα ήταν λογικό, έχουν όμως επιχειρήματα: ο λεγόμενος θάλαμος του βασιλιά, που βρίσκεται ψηλότερα, παρουσίαζε -λένε- ήδη κατά την εποχή της κατασκευής του ρωγμές στο ταβάνι. πράγματι, οι πέτρες βάρους 50 τόνων που καλύπτουν τον θάλαμο του βασιλιά, έχουν ρωγμές και οι δύο Γάλλοι εντόπισαν ίχνη προσπάθειας να στηριχθεί, τα οποία χρονολογούνται την εποχή της κατασκευής.

«ποιος θα έπαιρνε το ρίσκο να βάλει τον Φαραώ, έναν ζωντανό θεό, σε ένα μέρος όπου θα μπορούσε να πλακωθεί από τις πέτρες;» αναρωτιέται ο πιερ κορτετζιανί, αιγυπτιολόγος στο γαλλικό ινστιτούτο αρχαιολογίας του Καΐρου που στηρίζει τις προσπάθειες των δύο ερασιτεχνών.

Οι δύο γάλλοι, των οποίων η προσπάθεια έχει τραβήξει το ενδιαφέρον σε όλο τον κόσμο, θεωρούν δεδομένο ότι εφόσον υπήρχε δομικό πρόβλημα στον θάλαμο του βασιλιά, οι κατασκευαστές της πυραμίδας θα έπρεπε να αναζητήσουν ασφαλέστερο χώρο φύλαξης της μούμιας του Χέοπα.

Ήδη το 1986, γράφει η εφημερίδα Liberation, ο Ζιλ Ντορμιόν έκανε μετρήσεις βαρύτητας στον θάλαμο της βασίλισσας και διαπίστωσε την αφύσικα μεγάλη πυκνότητα στα δυτικά του διαδρόμου που οδηγεί σε αυτόν. Τότε, του είχε δοθεί η άδεια να τρυπήσει, αλλά έπεσε σε άμμο. αυτή η αποτυχία είναι, ίσως, και ο λόγος της δυσπιστίας απέναντί τους σήμερα, παρά το γεγονός ότι ένα χρόνο αργότερα μία ομάδα Ιαπώνων, εξοπλισμένων με ραντάρ, είχε επιβεβαιώσει την ύπαρξη αφύσικων ενδείξεων στον συγκεκριμένο χώρο.

Στον θάλαμο της βασίλισσας βρήκαν μία κοιλότητα που φαινομενικά δεν είχε λόγο ύπαρξης, η οποία συνεχιζόταν με ένα διάδρομο αρκετών μέτρων. την προσοχή τους τράβηξε ακόμη ένα παράξενο στοιχείο: το πάτωμα έφερε ίχνη παλιάς πλακόστρωσης, ενώ οι κατοπινές πλάκες έδειχναν να έχουν φανερά μετακινηθεί. Να υπήρχε κάτι από κάτω;

Στα τέλη του 2000, νέες μελέτες με ραντάρ αποκάλυψαν την ύπαρξη μιας κατασκευής κάτω από τον θάλαμο, φάρδους δύο πήχεων. για τους δύο γάλλους αυτό μπορεί να είναι ένας διάδρομος. Πού θα μπορούσε να οδηγεί; μα, στον αληθινό ταφικό θάλαμο του φαραώ, οπότε το δωμάτιο της βασίλισσας δεν θα ήταν παρά ο προθάλαμος.

Η παρουσία λάσπης ανάμεσα στις πλάκες επιβεβαιώνει ότι αν υπάρχει κοίλωμα από κάτω, αυτό δεν έχει παραβιαστεί. «δεν είναι παρά μια υπόθεση» λέει ο Nτορμιόν, αλλά όλα μοιάζει να δένουν. χρειαζόμαστε άδεια να ανασκάψουμε και να διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές». Πρέπει να κάνουν μια τρύπα διαμέτρου 15 χιλιοστών και να περάσουν ένα ειδικό όργανο για να ερευνήσουν.

The tiger

Χαμένη παιδικότητα

Η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω και ίσως ακόμα δεν μπορώ γιατί οι άνθρωποι χάνουν αμέτρητες ώρες μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή. Και αυτό γιατί νομίζω ότι η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω. Άτομα όλων τον ηλικιών και όλων των κοινωνικών τάξεων έχουν απορροφηθεί πίσω από οθόνες μικρές μεγάλες υπολογιστών η τηλεοράσεων. Τα παιδιά πια δεν παίζουν εύκολα στις παιδικές χαρές ούτε έχουν τόσο εύκολα φίλους και παρέα, έχει χαθεί πλήρως η έννοια της γειτονιάς και της ομαδικότητας της χαράς να περιμένεις να περάσει το μεσημέρι για να βρείς τους φίλους σου και να παίξτε.

Είναι ωραίο να είσαι μικρό παιδί να ξυπνάς και να αδημονείς για την παραλία, το μεσημέρι να περνάς την ώρα σου κάνοντας ότι σκανταλιά μπορείς να σκεφτείς, μέχρι να έρθει το απόγευμα για να πάρεις μια μπάλα στα χέρια να ανεβείς στο ποδήλατο και να πας να παίξεις. Σε σχέση με τότε το τώρα για μένα είναι καθαρά τραγικό τα παιδάκια παίζουν ηλεκτρονικά βλέπουν ταινίες και ασχολούνται με το pc και με ότι παρελκόμενο έχουν αυτά.

Αναγνωρίζω και φυσικά ξέρω ότι πια οι γενιές αλλάζουν όπως και ολα γύρω μας, έτσι δεν γίνεται να αφήσουμε τα παιδιά έξω από την τεχνολογία, ποιός ο λόγος όμως να στερήσουμε σε αυτά ένα κομμάτι ανεκτίμητο για να έχουμε φαινομενικά την ηρεμία μας αφήνοντας να ασχολούνται με όλα τα ηλεκτρονικά κλπ. Δεν ξέρω αν το κείμενο μου θα διαβαστεί από κάποιον που έχει παιδιά αλλά σίγουρα θα διαβαστεί από κάποιους που αγαπούν τα παιδιά. Για αυτό δείξτε στα παιδιά την πραγματικότητα και την αθωότητα που έχουν ανάγκη γιατί όλα τα αλλά θα τα βρουν όταν θα τους είναι πραγματικά χρήσιμα και εποικοδομητικά, και όχι όταν οι γονείς δεν θα βαριούνται να ασχοληθούν πραγματικά με αυτά. Η πραγματικότητα λοιπον είναι ότι η ζωή, καλώς η κακως, είναι εκεί έξω για όλους.

The tiger.

New Dimensions

Addicted To Vision...

Cinetrope from krunoslav pticar on Vimeo.

Obsessions...

- Cut / Copy -

To άρθρο 'Obsessions' ξεκινάει με το γκρουπ του μήνα , τους Αυστραλούς Cut Copy. Δυσκολεύτηκα στην επιλογή της μπάντας,αλλά θεωρώ πως έχουν απο τους καλύτερους ήχους για το φετινό καλοκαίρι.Πολλοί τους έχουν θεωρήσει συνεχιστές των Daft Punk, ενώ η synth pop τους συναντά συχνά τις μελωδίες των New Order, μιας και ο ήχος τους γενικότερα πλησιάζει τα bass pop των 80s με μια πινέλια απο electronica του 21ου αιώνα.

(Ένα μικρό αφιέρωμα 'παίζει΄στα decks μας, στο τέλος πάντα της σελίδας...)

Οι Cut Copy δημιουργήθηκαν το 2001 , στην κορύφωση του synthpop και electro/indie ρεύματος, από τον Dan Whitford (λάτρης των samplers και art design φοιτητής εκείνη την περίοδο) , ο οποίος αρχικά έδωσε και το κυρίαρχο στυλ στον ήχο του γκρούπ με τα πρώτα του κομμάτια , '1981΄και ' I thought of numbers'. Στο σύνολο μετέπειτα προστέθηκαν οι Tim Hoey, Mitchell Scott and Bennett Foddy. Ο τελευταίος αφησε το project το 2004 για την ολοκλήρωση των σπουδών του.





Εκείνη τη χρονιά ήταν που κυκλοφόρησαν το πρώτο του αλμπουμ " Bright Like Neon Love" και βγήκαν σε περιοδεία για πρώτη φορά το 2005 και συνδέθηκαν σε live με ονόματα όπως oι Daft Punk ,Franz Ferdinand,Junio Senior,Block Party και πολλούς άλλους. To 2007 ανακοίνωναν το νέο τους άλμπουμ , "In Ghost Colours" . Το κομμάτι τους "Lights and Music" χαρακτήριζε ως μουσικό θέμα την φετινή διοργάνωση της FIFA.
Εχουν επίσης μιξάρει κομμάτια των LadyHawke,Van She, Cansei De Per Sexy, Middnight Juggernauts και Μercy Arms. Enjoy...

Some Quiet Life....

A broken cord, a sharpened knife
Hell all I wanted was a quiet life
Illicit synergy and unfulfilled dreams
As your body hits close to me

Photo - Synthesis (μέρος δεύτερο)

(μέρος δεύτερο)

Βασική μας ανάγκη όταν φωτογραφίζουμε, είναι να σταματήσει ο χρόνος. Αυτή η ανθρώπινη αγωνία, που έφτασε μαζί με έναν ασυγκράτητο καταναλωτισμό, στο σημείο ένα ταξίδι να θεωρείται πετυχημένο μόνο αν μπορούν οι ταξιδιώτες να το αναπαράγουν φωτογραφικά στον επιθυμητό βαθμό.
Τόσο η ανάγκη καλλιτεχνικής δημιουργίας, όσο και η ανάγκη καλλιτεχνικής τροφής και απόλαυσης είναι απόρροια γενικής και ειδικής παιδείας, αλλά πρωτίστως αποτέλεσμα αποτέλεσμα ενός ιδιόμορφου ψυχικού κόσμου ο οποίος βέβαια δεν διαμορφώνεται μόνο απο εξωγενείς παράγοντες.

" Οι φωτογράφοι πρέπει να μαθαίνουν να μην ντρέπονται να κάνουν τις φωτογραφίες τους να μοιάζουν με φωτογραφίες.."

(Alfred Stieglitz)

Παρατηρήθηκε στο πέρασμα του χρόνου, πώς στην ανάγκη για καθορισμό των ορίων και την αναζήτηση φόρμας στη φωτογραφία, βρεθηκαν δυο εύκολες λύσεις : η φωτογραφία του 'ωραίου' με πανέμορφα τοπία κι εξωπραγματικές εικόνες ή στυλιζαρισμένες - ωραιοποιημένες καταστάσεις καθώς επίσης και πιο σύγχρονες φωτογραφίες με εντυπωσιακή χρήση φωτισμών ή με απομονωμένες συγκεκριμένες λεπτομέρειες , προσπαθώντας να δώσουν ένα μεγαλύτερο βάθος στην εικόνα.

Αυτές οι λύσεις έφταναν μόνο στο να παράγουν υπότιτλους , φωτογραφίες εικονογραφικές χωρίς να αντλούν το ίδιο θέμα μέσα απο την αφαίρεση και που οι δύο σαφέστατα υποβιβάζουν την φωτογραφία ως τέχνη.
Το σημαντικό σ'αυτό το σημείο είναι να καταλάβουμε πως η φωτογρ. δεν εικονογραφεί, ούτε απλώς αποτυπώνει και δεν είναι μονο κατάλληλος φωτισμός και καλαισθησία. Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται απο το 'πάντρεμα' του περιεχομένου με τη φόρμα,σαν μια στιγμιαία μεταμόρφωση του κόσμου μέσα απο το βλέμμα και την προσωπικοτητα του καλλιτέχνη-φωτογραφου.

Και γιατί η φόρμα να είναι τόσο αναγκαία; Μήπως έχουμε κι εδώ ν'αντιμετωπίσουμε με άλλον ένα φόβο μας (ίσως και τον χειρότερο) , την υποψία μας ότι η ζωή μπορεί να είναι ένα χάος κι ότι κατα συνέπεια τα βάσανα μας δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα ;

" Δεν βλέπω φωτογραφίες μέχρι να δώ φωτογραφίες, όταν φωτογραφίζω βλέπω ζωή"

(Garry Winogrand)

Δεν υπάρχουν κανόνες θεματολογίας, ούτε σύνθεσης. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα 'κάδρο' που πρέπει να γεμίσει με προσωπικότητα και ένταση. Όπως άλλωστε δεν υπάρχουν είδη φωτογραφίας αλλά μόνο δημιουργοί.Σίγουρα νιώθουμε πιο σίγουροι κάθε φορά που δημιουργούμε κατηγορίες.
Στην πραγματικότητα, μπορούμε απλώς να δρούμε και να δημιουργούμε γνήσια κι αυτό θα μας δώσει ένα ενιαίο προσωπικό έργο. Αρκεί να συλλέγουμε και να παρατηρούμε , να αποτυπώνουμε και να μεταμορφώνουμε.
Βρίσκω άστοχες τις ερωτήσεις του τύπου "εσύ τι φωτογραφίζεις? σου αρέσουν τα τοπία περισσότερο? ή προτιμας τις στημένες φωτογραφίες;"

... Όλοι φωτογραφίζουν όλα ...

Η φωτογραφία συχνά τρομάζει, μιας και δημιουργείται σε ενα κλάσμα δευτερολέπτου.
Όμως...προηγείται σκέψη, απόψεις , προβληματισμός - έστω και στιγμιαίος. Την ώρα της φωτογραφισης όλα αυτά σταματούν, τη θέση τους παίρνει μια οργανική χαρά.
Η χαρά της έντασης, μιας περιέργειας ν'αρπάξεις έναν κόσμο που βρίσκεται διαθέσιμος για σενα,μόνο για σένα εκείνη τη στιγμή. Μπορεί κάποιος άλλος δίπλα σου εκεινη τη στιγμή να φωτογραφίσει το ίδιο ακριβώς κάδρο, ποτέ όμως αυτές οι δύο φωτογραφίες δεν θα είναι ίδιες.





Το μυστικό είναι να εξελίσσεσαι μαζί με αυτό που φωτογραφίζεις, να συνεργάζεσαι με την κίνηση, να προαισθάνεσαι τον τρόπο με τον οποίο η ζωή θα εξελιχτεί, κι εσύ μαζί της σαν άλλο ένα γρανάζι γύρω απο τον άξονα της.
Μεσα όμως σε όλη αυτή την ατελείωτη δίνη υπάρχει μια στιγμή κατα την οποία τα στοιχεία που κινούνται βρίσκονται σε ισορροπία. Η φωτογραφία πρέπει να αρπάξει αυτή τη μοναδική στιγμή και να κρατήσει ακίνητη την ισορροπία...Τα πάντα αποκτούν ενδιαφέρον αν ξέρεις πώς να τα κοιτάξεις...

The Cult Corner

- Serial Killers -

( μέρος πρώτο )

Η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει φρικαλεότητες από την απαρχή της, άλλοτε μαζικού χαρακτήρα όπως ξεριζωμούς, γενοκτονίες και πολέμους και άλλοτε μεμονωμένα περιστατικά που μπορεί να συνέθεταν κάποια πολυπλοκότερη κατάσταση ή εικόνα μιας εποχής. Πρόκειται για ανθρώπους που, είτε με τη δύναμη του μυαλού τους και την παρακίνηση της μάζας σε κτηνωδίες είτε με προσωπικές τους μεμονωμένες πράξεις και εκφυλισμένη συμπεριφορά, προκαλούσαν την κοινή αντίδραση.

Όσο οι πολιτισμοί εξελίσσονταν και οι άνθρωποι
μορφώνονταν πανω σε επιστήμες και τέχνες,
τόσο μια παρεκλίνουσα συμπεριφορά προκαλούσε αηδία,δέος , τρόμο αλλά και αναπάντητα ερωτήματα ως προς τον ανθρώπινο ψυχισμό και τις αγνωστες πτυχές του.

Πολλαπλές ειδικότητες επιστημόνων έχουν πραγματευθεί και αναλύσει αυτό το φαινόμενο όπως εγκληματολόγοι, ιστορικοί, ψυχαναλυτές , ανατόμοι και κοινωνιολόγοι.
Ο καθένας συμβάλλει με τον τρόπο του ξεχωριστά, στο να διαγράφεται το πορτραίτο μιας επιθετικά παρεκλίνουσας συμπεριφορας προστατεύοντας την κοινωνία απο ένα επικίνδυνο στοιχείο όσο αυτό του απρόβλεπτου ανθώπινου παράγοντα.

Πολλοί ψυχαναλυτές επιχείρησαν να σκιαγραφήσουν την ψυχοσύνθεση μιας προσωπικότητας που φτάνει στο υπερτατο σημείο της υπαρξής-ανυπαρξίας του, να αφαιρέσει δηλαδή μια άλλη ζωή.
Κι όταν αυτό γίνεται επανειλλημένα και σε αρρωστημένες εναλλαγές (σεξουαλικά,σαδιστικά και διαστροφικά κίνητρα) τότε δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε πως πρόκειται για ψυχικά διαταραγμένη φυσιογνωμία που για κάποιους λόγους ταλαντεύεται ακραία στους δύο πόλους Δράση-Αντίδραση (Εγώ - Ασυνείδητο) έχοντας ως αποτέλεσμα κτηνώδεις δολοφονίες και ζωωδη συμπεριφορά.

Αυτούς τους λόγους μπορεί ποτέ να μην τους μάθουμε, είτε γιατι εμπλέκουν προσωπικά δεδομένα και βιώματα του θύτη , είτε γιατί η επιστήμη δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να αποκρυπτογραφήσει πλήρως τον ανθρώπινο εγκεφαλο και τις βιοχημικές, ψυχοκινητικές αλληλεπιδράσεις του στο σώμα.

Είναι όμως ως επι το πλείστον αντιληπτό ότι σε περιπτώσεις που ο θύτης φερει σώας τας φρένας στον βαθμό του να συμπεριφέρεται αλλά και κυρίως να περιφέρεται μεσα σε ένα κοινωνικό σύνολο ανενόχλητος,αυτό μας παραπέμπεισε μια περισσότερο προσβάσιμη κατανόηση της 'λογικης' (σε εισαγωγικά πάντα) της συμπεριφοράς του ατόμου.

Μια πιο προσβάσιμη κατασταση με την έννοια του ψυχογραφηματος, σε αντίθεση φυσικάμε περιπτώσεις θυτών που η κλινική του κατάσταση δεν παρουσίαζε κανένα σημαδι υγιούς συμπεριφοράς και κοινωνικά αποδεκτής ψυχοκινητικής σε λόγικά πλαίσια.

Εκείνο που μας οδηγεί μεσα στον λαβύρινθο λοιπόν αυτής της αβύσσου είναι μικρά αλλα σημαντικά σκαλοπάτια που πρέπει να έχουμε πάντα υπόψιν μας όταν περιγράφουμε μια προσωπικότητα.

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι φορτωμένη με ενα κοινωνικό υπόβαθρο και ψυχοσωματικά βιώματα, στιγμές ή και φυσιογνωμίες που έχουν στοιχειώσει αλλα και σπιλώσει ένα πρωταρχικό κομμάτι της υπαρξής μας. Εκεί πολλές φορές βρίσκεται το κλειδί στην κατανόηση προσωπικοτήτων όπως οι κατα συρροήν δολοφόνοι... όλα ξεκινούν απο το κοινωνικό σκαλοπάτι στο οποίο βρίσκεται το 'αντικείμενο μελέτης' μας και φυσικά τις εμπειρίες - βιώματα που αποκτά κατα την πρώιμη παιδική ηλικία όπου κάθε προσωπικότητα χτίζει τον τρόπο αντιληψης του κόσμου γύρω του.

Βίωμα/Εμπειρία --> Ασυνείδητο /Απωθημένο

Έπειτα απο αυτό το συγκέκριμένο στάδιο κι αφού το άτομο έχει αποκτήσει τις πρώτες του εμπειρίες , ξεκινάει το φιλτράρισμα και η επεξεργασία αυτών των εμπειριών είτε με προσωπικά , είτε με επιβαλλόμενα κριτήρια (ο οικογενειακός ή κοινωνικός παράγοντας ).
Σ'αυτό το σημείο το άτομο μπαίνει πλεον στη διαδικάσία να έρθει αντιμετωπο με αυτές τις διατυπώσεις που έχουν ήδη γίνει μέσα του και προσπαθεί να λειτουργήσει ως μερος ενός ευρύτερου συνόλου (εκπαίδευση, εργασία ) όπου και φαίνονται τα πρώτα ραγίσματα σ'έναν καθρέφτη που αντικατοπτρίζει μόνο τα πραγματικά κίνητρα ύπαρξης και τα αποτελεσματα είναι απογοητευτικά.

Εκτέλεση Πρώτης Πράξης --> Δράση - Αντίδραση

Εχουμε περάσει στη φάση όπου ΄το αντικείμενο' δέχεται τις πρώτες εξωτερικές και εσωτερικές αντιδράσεις, τις οποίες αντιλαμβάνεται ώς 'λάθος' αλλά η βούληση και κάθε ενδιαφέρον επικεντρώνεται μόνο σ'αυτές.
Ο μελλοντικός θύτης αρχίζει να ανακαλύπτει με λίγα λόγια τί ακριβώς τον συνταράσσει συθέμελα και τον φέρνει εκτός ορίων, αντιλαμβανόμενος πάντα των συνεπειών αλλά χωρίς να έχει την εσωτερική δύναμη να σταματήσει τη θύελλα που θα επακολουθήσει, σαν έρμαιο των παθών του.

Το τελικό στάδιο είναι φυσικά η εξιλέωση του αντικειμένου μέσω της αφαίρεσης μιας άλλης ζωής κι εκεί οι αντιδράσεις είναι σχεδόν παντοτε διπολικές : τύψεις - μεγαλομανία. Ο θύτης έχει εντοπίσει ακριβώς αυτό που τον διεγείρει ψυχοσωματικά αλλά και τον τρόπο ώστε να το πραγματώσει.Πολλές φορές αντιλαμβανόμενος της τραγικής καταληξης με το αίσθημα των τύψεων και άλλες φορές δικαιολογώντας το 'Υπερεγώ' και προχωρώντας στο επόμενο θύμα χωρίς καν να διανοηθεί των συνεπειών ή της καταστασης που δημιούργησε.

Δολοφονία --> Υπερεγώ /Ασυνείδητο

Μ'αυτόν τον τρόπο, ωθόντας με λίγα λόγια το νέο βίωμα ( που προσφέρει την κάθε είδους ηδονή) απο το Υπερεγώ στο Ασυνείδητο ξεκινάει απο αυτό το σημείο αναφοράς άλλος ένας φαύλος κύκλος απο την αρχή για να καταλήξει στην επομενη δολοφονία αλλά και όσες άλλες πρόκειται να επακολουθήσουν...


(συνεχίζεται..)

- Άτιτλο -

Θα μου λείπουν όλες οι στενοχώριες

και ατέλειες που μας διακρίνουν.

Σαν φεγγάρια πίσω απ’τις ομίχλες ,

ανοιξιάτικοι αγέρηδες σε σκουπιδότοπο.

Στην ίδια οροφή απλώναμε τα χέρια ,

χτίζαμε πάνω σε κόσμους ονείρων

και υποτιθέμενα αστέρια.

Η αυτοκαταστροφή μας έσπρωξε

στις άκρες του γκρεμού ;

Θυμάμαι κάποιο αστερι που πρόλαβα

να δώ καθώς έπεφτε ,

μέσα μου ευχόμουν κρυφά

να με αγαπήσεις.

Στείλαμε τον ουρανό πολύ ψηλά

χωρίς να τον αξίζουμε.

Κι είναι φορές που σκέφτομαι

πως ίσως και να ήταν αλήθινή αγάπη.