Κάποιο απόγευμα καλοκαιριού,σε μια βεράντα , απλωμένη κι εγώ σαν ρούχο που στεγνώνει απ'την αλμύρα της θάλασσας. Συνεπής λουόμενη σε φευγάτο τριήμερο , μ'έναν ήλιο να γέρνει στην αγκαλιά της μαμάς δύσης, υποσχόμενος να επιστρέψει μετα τα μυστικά παιχνίδια της νύχτας.
Οι σκέψεις διάσπαρτες , νωχελικές ... να αναρωτιούνται πόσο εύκολα οι άνθρωποι παρασύρθηκαμε μακρυά απο τα λόγια των ποιητών.
Τους θεωρούμε πλέον τρελούς κι αλλοπαρμένους, που αντί να ζούνε τη ζωή τους χαραμίζαν χρόνο πίσω απο μουτζουρωμένες σελίδες και ανεκπλήρωτα ρομάντζα - κίνητρα μιας ολόκληρης ζωής.Κι όμως οι ίδιοι πια τρελοί κι αγριεμένοι, θεριά ανήμερα πασχίζουμε στην καθημερινή μας παράνοια , αναμασώντας οξύμωρα την ίδια τετραγωνισμένη λογική.
Καλή επιστροφή να έχουμε...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου