Photo - Synthesis (μέρος δεύτερο)

(μέρος δεύτερο)

Βασική μας ανάγκη όταν φωτογραφίζουμε, είναι να σταματήσει ο χρόνος. Αυτή η ανθρώπινη αγωνία, που έφτασε μαζί με έναν ασυγκράτητο καταναλωτισμό, στο σημείο ένα ταξίδι να θεωρείται πετυχημένο μόνο αν μπορούν οι ταξιδιώτες να το αναπαράγουν φωτογραφικά στον επιθυμητό βαθμό.
Τόσο η ανάγκη καλλιτεχνικής δημιουργίας, όσο και η ανάγκη καλλιτεχνικής τροφής και απόλαυσης είναι απόρροια γενικής και ειδικής παιδείας, αλλά πρωτίστως αποτέλεσμα αποτέλεσμα ενός ιδιόμορφου ψυχικού κόσμου ο οποίος βέβαια δεν διαμορφώνεται μόνο απο εξωγενείς παράγοντες.

" Οι φωτογράφοι πρέπει να μαθαίνουν να μην ντρέπονται να κάνουν τις φωτογραφίες τους να μοιάζουν με φωτογραφίες.."

(Alfred Stieglitz)

Παρατηρήθηκε στο πέρασμα του χρόνου, πώς στην ανάγκη για καθορισμό των ορίων και την αναζήτηση φόρμας στη φωτογραφία, βρεθηκαν δυο εύκολες λύσεις : η φωτογραφία του 'ωραίου' με πανέμορφα τοπία κι εξωπραγματικές εικόνες ή στυλιζαρισμένες - ωραιοποιημένες καταστάσεις καθώς επίσης και πιο σύγχρονες φωτογραφίες με εντυπωσιακή χρήση φωτισμών ή με απομονωμένες συγκεκριμένες λεπτομέρειες , προσπαθώντας να δώσουν ένα μεγαλύτερο βάθος στην εικόνα.

Αυτές οι λύσεις έφταναν μόνο στο να παράγουν υπότιτλους , φωτογραφίες εικονογραφικές χωρίς να αντλούν το ίδιο θέμα μέσα απο την αφαίρεση και που οι δύο σαφέστατα υποβιβάζουν την φωτογραφία ως τέχνη.
Το σημαντικό σ'αυτό το σημείο είναι να καταλάβουμε πως η φωτογρ. δεν εικονογραφεί, ούτε απλώς αποτυπώνει και δεν είναι μονο κατάλληλος φωτισμός και καλαισθησία. Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται απο το 'πάντρεμα' του περιεχομένου με τη φόρμα,σαν μια στιγμιαία μεταμόρφωση του κόσμου μέσα απο το βλέμμα και την προσωπικοτητα του καλλιτέχνη-φωτογραφου.

Και γιατί η φόρμα να είναι τόσο αναγκαία; Μήπως έχουμε κι εδώ ν'αντιμετωπίσουμε με άλλον ένα φόβο μας (ίσως και τον χειρότερο) , την υποψία μας ότι η ζωή μπορεί να είναι ένα χάος κι ότι κατα συνέπεια τα βάσανα μας δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα ;

" Δεν βλέπω φωτογραφίες μέχρι να δώ φωτογραφίες, όταν φωτογραφίζω βλέπω ζωή"

(Garry Winogrand)

Δεν υπάρχουν κανόνες θεματολογίας, ούτε σύνθεσης. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα 'κάδρο' που πρέπει να γεμίσει με προσωπικότητα και ένταση. Όπως άλλωστε δεν υπάρχουν είδη φωτογραφίας αλλά μόνο δημιουργοί.Σίγουρα νιώθουμε πιο σίγουροι κάθε φορά που δημιουργούμε κατηγορίες.
Στην πραγματικότητα, μπορούμε απλώς να δρούμε και να δημιουργούμε γνήσια κι αυτό θα μας δώσει ένα ενιαίο προσωπικό έργο. Αρκεί να συλλέγουμε και να παρατηρούμε , να αποτυπώνουμε και να μεταμορφώνουμε.
Βρίσκω άστοχες τις ερωτήσεις του τύπου "εσύ τι φωτογραφίζεις? σου αρέσουν τα τοπία περισσότερο? ή προτιμας τις στημένες φωτογραφίες;"

... Όλοι φωτογραφίζουν όλα ...

Η φωτογραφία συχνά τρομάζει, μιας και δημιουργείται σε ενα κλάσμα δευτερολέπτου.
Όμως...προηγείται σκέψη, απόψεις , προβληματισμός - έστω και στιγμιαίος. Την ώρα της φωτογραφισης όλα αυτά σταματούν, τη θέση τους παίρνει μια οργανική χαρά.
Η χαρά της έντασης, μιας περιέργειας ν'αρπάξεις έναν κόσμο που βρίσκεται διαθέσιμος για σενα,μόνο για σένα εκείνη τη στιγμή. Μπορεί κάποιος άλλος δίπλα σου εκεινη τη στιγμή να φωτογραφίσει το ίδιο ακριβώς κάδρο, ποτέ όμως αυτές οι δύο φωτογραφίες δεν θα είναι ίδιες.





Το μυστικό είναι να εξελίσσεσαι μαζί με αυτό που φωτογραφίζεις, να συνεργάζεσαι με την κίνηση, να προαισθάνεσαι τον τρόπο με τον οποίο η ζωή θα εξελιχτεί, κι εσύ μαζί της σαν άλλο ένα γρανάζι γύρω απο τον άξονα της.
Μεσα όμως σε όλη αυτή την ατελείωτη δίνη υπάρχει μια στιγμή κατα την οποία τα στοιχεία που κινούνται βρίσκονται σε ισορροπία. Η φωτογραφία πρέπει να αρπάξει αυτή τη μοναδική στιγμή και να κρατήσει ακίνητη την ισορροπία...Τα πάντα αποκτούν ενδιαφέρον αν ξέρεις πώς να τα κοιτάξεις...