- Άτιτλο -

Θα μου λείπουν όλες οι στενοχώριες

και ατέλειες που μας διακρίνουν.

Σαν φεγγάρια πίσω απ’τις ομίχλες ,

ανοιξιάτικοι αγέρηδες σε σκουπιδότοπο.

Στην ίδια οροφή απλώναμε τα χέρια ,

χτίζαμε πάνω σε κόσμους ονείρων

και υποτιθέμενα αστέρια.

Η αυτοκαταστροφή μας έσπρωξε

στις άκρες του γκρεμού ;

Θυμάμαι κάποιο αστερι που πρόλαβα

να δώ καθώς έπεφτε ,

μέσα μου ευχόμουν κρυφά

να με αγαπήσεις.

Στείλαμε τον ουρανό πολύ ψηλά

χωρίς να τον αξίζουμε.

Κι είναι φορές που σκέφτομαι

πως ίσως και να ήταν αλήθινή αγάπη.