Στη λεπτή ισορροπία των σχέσεων έχουμε εξοικειωθεί πλέον με τη μοναξιά μας. Απασφαλισμένοι απο τις υποχρεώσεις μας προχωράμε ως εκεί που δεν θα μας προσγειώσει κανείς.
Τρέμουμε την εξαπάτηση κι εξαπατούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, πως και μόνοι μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς την ανάγκη της συντροφικότητας και ότι συνεπάγεται αυτής. Κυνηγάμε στιγμές χωρίς προηγούμενο , χωρίς αναστολές. Δίνουμε μα δεν δινόμαστε...
Ποιό το νόημα μιας ερωτικής σχέσης απαγκιστρωμένης απο βαθειά συναισθήματα, αποστασιοποιημένης απο αληθινή ανιδιοτέλεια... Η συνύπαρξη αυτή είναι το ένστικτο που ενώνει δυο ανθρώπους αλλά και ταυτόχρονα τους διχάζει, ή μαλλον τους διχοτομεί σε δύο διαφορετικά πλάσματα και ο φαύλος αυτός κύκλος συνεχίζεται...πριν προλάβει η συνείδηση να τους ταυτίσει απόλυτα.
Σ'εκείνο το μηδενικό σημείο , στο χάσμα που λέξεις μοιάζουν γκρίζες, νομίζουμε πως τίποτε δεν αρκεί. Είναι εκείνη η απελπισμένη αίσθηση πως κάτι τελειώνει. Κι αντιλαμβανόμαστε - έτσι χαμένοι στις σκέψεις - πώς τελικά είμαστε μόνοι...
Η ζωή δεν είναι μόνο εκείνα που γνωρίζουμε , είναι όλα αυτά που δεν αντιλαμβανόμαστε και γι'αυτά πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.
Σημασία έχει να διαγράψουμε τον κύκλο μας, ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο ή να εμπλακεί ανθρώπινα στους κύκλους που θα βρεί μπροστά του. Όλοι μας μικρά υποσύνολα ενός μεγαλύτερου συστήματος , να γυρνάμε τα γρανάζια ρυθμικά , ώστε ο χρόνος να κυλάει αρμονικά , ωστε η γή να μπορεί να γυρίζει....
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου