" Οι πιο μοναχικοί είναι αυτοί που συμβάλλουν περισσότερο σ'οτι κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους. Έλεγα προηγουμένως πως απ'την πλατιά μελωδία της ζωής κάποιοι ακούνε περισσότερα, κάποιοι λιγότερα. Αναλόγως τους αντιστοιχεί και μια μικρή ή ελάχιστη υποχρέωση στο πλαίσιο της μεγάλης αυτής ορχήστρας.
Εκείνος που θ'ακουγε όλη τη μελωδία θα ήταν ο πιο μοναχικός και ταυτοχρόνως πιο κοινός απ'όλους. Διότι θα ακουγε αυτό που δεν ακούει κανείς, κι αυτό θα συνέβαινε απλώς και μόνον επειδή συλλαμβάνει στην εντέλειά του ότι οι υπόλοιποι αφουγκράζονται σαν κατι σκοτεινό και αποσπασματικό.
Δεν έχω τίποτε να προσθέσω πέρα απο τούτο εδώ, που ισχύει σε κάθε περίπτωση : ίσως τη συμβουλή να παίρνετε τη μοναξιά στα σοβαρά και, όποτε ερχεται να την αντιλαμβάνεστε ώς κάτι καλό. Η αδυναμία των άλλων να την απαλύνουν δεν οφείλεται στο ότι ειναι αμέτοχοι και κλειστοί, αλλά περισσότερο στο ότι : είμαστε πράγματι απέραντα μόνοι όλοι μας, και με εξαίρεση κάποιες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, απλησίαστοι. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό.
Στέκω κι εγώ βουβός και γεμάτος βαθιά εμπιστοσύνη μπρος στις πύλες τούτης της μοναχικότητας, θεωρώντας ως ύψιστη αποστολή της ένωσης δύο ανθρώπων την αμοιβαία διαφύλαξη της μοναχικότητας τους.Διότι, αν η πεμπτουσία της αδιαφορίας και του πλήθους συνίσταται στο να μην αποδίδει σε κανέναν τη συντροφικότητα του, τότε η αγάπη και η φιλία υπάρχουν για να προσφέρουν στο διηνεκές την ευκαιρία της μοναχικότητας..."
( Rainer Maria Rilke - "The Poet's Guide to Life" )
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου