( για το γκρίζο που φέγγει )

Κάποιο χαλαρό απομεσήμερο Σαββάτου είπα να κοιτάξω επιτέλους έξω απο αυτό το παράθυρο και να μιλήσω σ΄αυτόν τον καθρέφτη που λέγεται οθόνη.
Το μωρό λείπει εκτός πόλης, η τηλεόραση δείχνει σειρές σε επανάληψη και η μερα έξω σε λίγες ώρες θα σβήσει μέσα σε τόνους μπλε και γκρίζου... είναι θλίψη το γκρίζο μα τόσο ταιριαστό με όλα.
Σκέφτομαι αν θα ήθελα να βγώ απόψε, ίσως κανω τη διαφορά της εβδομάδας και παραμείνω εντός οικίας.
Ισως δώ καποια ταινία , ίσως πάλι φιλοτιμηθώ να 'δουλέψω' όλα εκείνα τα απίθανα άλμπουμ που διαρκώς μαζεύω ως λάφυρα απο τον θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ και ποτέ δεν προλαβαίνω να απολαύσω αληθινά.
Κάτι μέσα μου λέει πως τα καλύτερα δεν εχουν έρθει ακόμη... και το πιστεύω, πως υπάρχει ακόμη χρόνος για κάτι πιο ουσιαστικό, υπάρχει πάντα μια κρυφή διάσταση για όλα εκείνα που δεν έχεις ζήσει.
Ίσως απόψε, ίσως αύριο - σημασία έχει όταν σου κλείσουν τo μάτι να τα κρατήσεις μέσα σου...