Absente never lies...

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ήμουν πιωμένη,,,σοβαρά πιωμένη.Ίσως κάθε φορά να μοιάζει ίδια μετά απο μια συκεκριμένη φορά που το πάθημα θα γίνει μάθημα. Έτσι, δεν ένιωσα κάτι ιδιαίτερο αυτή τη φορά που αισθάνθηκα σαν μια μικρή- μικρή πεταλουδίτσα που τους αγαπάει όλους, ακόμη κι αν αυτό το μεθύσι ήταν απο home-made αψέντι στο ίδιο μου το δωμάτιο.Το αποτέλεσμα μετράει...μη με ρωτήσει κανείς πώς όμως!

Τα συμπτώματα πάντα θα είναι τα ίδια, είτε είσαι ερωτευμένος είτε όχι.Είτε ένα συγκεκριμένο άτομο σου έχει κλεψει την καρδιά ή την έχει πατήσει με τον ίδιο τον Ερωτα.
Εκείνο που έχει σημασία είναι πως είσαι εκεί κι ας μη νιώθεις τιποτε απολύτως το επόμενο πρωί, πέρα απο ένα μουδιασμένο κεφάλι και ένα στομαχι ανω -κάτω.Άτιμο πράγμα το αλκόολ, χρειάζεται όμως πού και πού...υπήρξα πολλές μέρες και νύχτες χαμένη κάπου ανάμεσα στο μαύρο και στο γκρίζο, κοντεύω να ξεχάσω το όνομα μου.Τα παλιά παράθυρά μου θέλουν λίγο φως , λίγες μικρες αχτίδες να σκορπίσουν τυχόν αμφιβολίες και νωθρά συμπεράσματα...και η νύχτα ας προνοήσει για όλους μας....