...στη ζωή ουσιαστικά κανείς δε μπορεί να βοηθήσει τον άλλον .Το μαθαίνουμε ξανά και ξανά, σε κάθε διαμάχη και σε κάθε σύγχυση : είμαστε μόνοι.
Τόυτο δεν είναι τόσο κακό όσο μπορεί να μοιάζει εκ πρώτης όψεως - είναι άλλωστε ότι καλύτεροστη ζωή το ότι ο καθένας μας εμπεριέχει τα πάντα : τη μοίρα του , το μέλλλον του, όλο του το εύρος κι όλο του το σύμπαν.

Τώρα βέβαια υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο να βρίσκεται κανείς μέσα στον εαυτό του και να αντέχει μέσα στο ίδιο του το Εγώ- κυρίως τις στιγμές που θα έπρεπε να εμμένει κανείς στον εαυτό του με μεγαλύτερη σταθερότητα και - θα οφείλαμε να πούμε σχεδόν - ισχυρογνωμοσύνη τυχαίνει να προσδενώμαστε σε κάτι εξωτερικό, τυχαίνει να μεταθέτουμε , κατα τη διάρκεια σημαντικών γεγονότων , το κέντρο βάρους μας σε κάτι ξένο, εξω απο εμάς, σ'εναν άλλο ανθρωπο. Τούτο αντίκειται στους στοιχειωδέστερους νόμους της ισορροπίας, και μόνο δυσκολίες μπορούν να προκύψουν απ'αυτό.

Σε πιάνει απελπισία όταν βλέπεις σε τί ειδους πράγματα καταφεύγει ο άνθρωπος , αποπροσανατολισμένος και αμήχανος μέσα στην περιεργειά που νιώθει για τον εαυτό του.Πόσο μάλλον που όλες οι πηγές μας τροφοδοτούνται ακριβώς απο ετούτη την άγνοια του εαυτού μας...